Геза ОТТЛИК

Скульптор чышкис рузумӧн сёйӧсь кисӧ да бергӧдчис, медым видзӧдлыны пырысь вылӧ. Ӧдзӧсын сулаліс сурым*.

– Мый колӧ?

– Тэ понда локті, – кӧзяин моз шуис сурым да ланьтіс, эз тэрмась нуӧдны сёрнисӧ водзӧ. Недыр мысти содтіс: – Но аддза, тэ абу на помалӧмыд уджтӧ.

– Эг на, – тэрмасьӧмӧн шуис скульптор.

– Но он кӧ, видлам сёрнитчыны, тэ ӧд тӧдан: миян уджным ӧткодьсяма. И миян ӧти заказчик – помтӧм кад. Ме тэ моз жӧ зіля тӧдчӧдны олӧм мыгӧрсӧ: личӧда ылдӧслысь,** материялысь да кадлысь топыд кабырсӧ, – водзӧ висьтасис сурым.

– Эн вывтіась, – косӧдіс скульптор. – Тэ кужан пӧртмавны кывнад.